Dijital Tercüme Çeviribilim bölümünün hazırlamış olduğu “İbranice” hakkındaki filolojik bilgidir.

İbranice, şu anda dünya üzerinde 7 milyon kişi tarafından konuşulmaktadır. İsrail'in resmi dili olup bunun yanına ABD başta olmak üzere Avustralya, Kanada, Almanya, Filistin, Panama ve İngiltere konuşulur, ayrıca Batı Şeria'da dini lisan olarak konuşulur. Tarih boyunca İbrani Alfabesi birtakım değişikliklere uğramış olsa da genel olarak Antik Dönem İbrani Alfabesi, Kare Yazı, El Yazısı, Raşi ve Solitreo gibi biçimleri mevcuttur. Örneğin Tevrat Kutsal Kitap İbranice'si ile yazılmıştır, bu sebeple Yahudiler tarafından kutsal dil olarak benimsenmiştir.

İbranice'nin kökeni Afro-Asyatik dillerdir. Bu kolun, Kuzey Batı Sami (Semitik) Dil Grubunun Ken'an dil ailesinde bulunmakta olup İbranice alfabesi sağdan sola doğru yazılan 22 temel sessiz harften oluşmaktadır. Harfler birbiri ile bitiştirilmez ve ayrı ayrı yazılır. Beş harfin kelimenin sonunda yazılışı farklıdır. Sözcüklerin türemesi üç ünsüz harften oluşan fiillerden yapılır, diğer bir deyişle fiil kökünün asıl anlamı bu üç ünsüz harf tarafından belirlenir, başına veya sonuna bir takım ünsüz harfler eklenerek isimler türetilir.

İsimler yapıca incelendiğinde, erkek ve dişi olmak üzere iki tür bulunmaktadır. İbranice'de isimlerde tekil ve çoğul dışında bir de ikil çoğul olmak üzere üç biçimi bulunur. İbranice'de ana hatları ile fiiller sadece 3 farklı zamana sahiptir (geçmiş, gelecek, şimdiki zaman) diyebiliriz ama zaman yerine yapılan işin bitirilmiş ya da bitirilmemiş olması ön plandadır. Sesli harfler ana harflerin altına konulan işaretler ile gösterilir, fakat günlük yazışmalarda vs bu noktalamalar çoğu zaman kullanılmaz. Genellikle dini metinler, sözlükler ve yabancı kelimelerin doğru okunuşunu göstermek için veya çocuk kitapları gibi yerlerde kullanılır. Her harfe karşılık gelen bir rakam mevcuttur.

Özellikle 3. yüzyıldan sonra ve Ortaçağ'da kutsal dil olarak görülmesi sebebi ile sadece dua ederken kullanılması nedeniyle günlük konuşmada yerini Acemce'ye bırakmış olsa da 19. yüzyılın sonunda artan Siyonizm ve Yehuda'nın özel çabaları sonunda tarafından kullanılmaya başlanmış ve bugünkü şeklini almıştır.